Oι μανάδες της γης...

     Κλείνω τα μάτια και τις βλέπω μακριά, ατέλειωτη σειρά τις μανάδες του κόσμου. Άλλες φυλές, άλλα χρώματα κι όμως τόσο ίδιες. Όμοιες είναι οι μανάδες της γης.


      Μέσα σ’ αυτόν τον παράλογο κόσμο μας, που όλα μετακινούνται, όλα είναι ρευστά, όλα είναι σημεία αμφιλεγόμενα, μέσα σ’ αυτόν τον αιώνα που αυθεντικές αξίες καταρρέουν κι ανέρχονται άλλες που με απίστευτη ταχύτητα γκρεμίζονται κι αυτές, ένα μένει αμετακίνητο, μια αξία ή λάμψη δεν θαμπώνει: η αξία της μάνας.
      Ο γάμος, η ηθική, η αλήθεια, ο Θεός έχουν πολέμιους. Μα σ’ όλη αυτή τη λαίλαπα δεν τόλμησε κανείς να αμφισβητήσει τη Μάνα. Και είναι αυτό το παρήγορο σημάδι, το μοναδικό ίσως παρήγορο σημάδι των καιρών μας: η Μάνα.
     

      Η ταπεινή αυτή δουλεύτρα, που δεν έχει οχτάωρα, δεν έχει ασφάλιση, δεν έχει ΙΚΑ για την προσφορά της. Δεν έχει τα παιδιά της τελικά, γιατί ξέρει πως τα ετοιμάζει για να της φύγουν, να φτιάξουν δικές τους φωλιές. Είναι το δικό της πάλεμα το μόνο ανιδιοτελές δόσιμο που συναντάμε στη ζωή. Ο νόμος, ο πανίσχυρος νόμος που ρυθμίζει τις ανθρώπινες σχέσεις «σού ’δωσα τόσα, τόσα θα μου δώσεις», καταργείται.
      

     Πρώτα-πρώτα γιατί δεν μετριέται το τί δίνει. Μα μπορείς κι αν έχεις μόνο ένα χέρι με πέντε δάχτυλα να μετρήσεις τί της δίνει το παιδί της. Γιατί είναι τόσο λίγα, μα τόσο λίγα αυτά που της δίνει. Εκτός κι αν μετράς τις πίκρες… 

     Ο Καμπούρογλου λέει κάπου: «Δίκαια ονομάζουμε τη γη μητέρα, αφού την ποδοπατάμε κι αυτή δεν παύει να μας δίνει καρπούς και άνθη».
      Τις καθημερινές ευεργεσίες της τις θεωρούμε αυτονόητες, περίπου υποχρεωτικές. Ένα βουερό ποτάμι η Μάνα μας, κι εκεί ξεπλενόμαστε κι εμείς και… τα βρόμικα του σπιτιού μας. 
      Κελαηδιστή βρύση η Μάνα μας και απλά εμείς ξεδιψάμε με το νερό της. Είναι αδιανόητο το ποτάμι να ξεραθεί και η βρύση να μην έχει καθάριο και μπόλικο νερό.

            Η Μάνα μου και η δικιά σου Μάνα…

To άρθρο είναι της Ξένιας Καραγεωργη και δημοσιεύτηκε

στο www. supermomrocks.wordpress.com